دوست...وطن

از هم وبلاگی ها معذرت می خواهم نتونستم جلو خودمو بگیرم...

یه شعر تقدیم به تمام هم وطنان عزیز ...

وطن پرنده ی پر در خون                 وطن شکفته گلت در خون

وطن فلات شهیدان شد                 وطن پا تا به سر خون

وطن ترانه ی زندانی                      وطن قصیده ی ویرانی

ستاره ها ،اعدامیان ظلمت            به خاک اگرچه می ریزند

                      سحر دوباره بر می خیزند

بخوان که دوباره بخواند این همیشه زندانی

گو سرود شکستن را

بگو که بخون بسراید این قبیله قربانی

حرف آخر رستن را

با دژخیمان،اگر شکنجه ،اگر بند است و شلاق و خنجر

اگر مسلسل و( سانسور شد)

گو با ما تبار فدائی                  با ما سرود رهائی

به نام آهن و گندم ،اینک ترانه ی آزادی اینک سرودن فردا

امروز ما ،امروز فریاد               فردای ما ،روز بزرگ میعاد

بگو که دوباره میخوانم با تمامی یارانم

گو سرود شکستن را

بگو که به خون می سرایم با دل و جانم

حرف آخر رستن را بگو به ایران بگو به ایران

وطن نام تو نام نام داران          همه فصل تو بادا نو بهاران

وطن،سبزی،سپیدی،سرخ گوئی            مبادا دشمنت را جز زبونی

اینم فقط برای علیرضا جان که از دوست می نالد....هر چی می کشم از دوستانم است...

ای به داد من رسیده تو روزهای خودشکستن

ای چراغ مهربونی تو شبهای وحشت من

ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید

تو شب و از من گرفتی تو من و دادی به خورشید

اگه باشی یا نباشی برای من تکیه گاهی

برای من که غریبم تو رفیقی جون پناهی

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من مخور که دوری برای من شده عادت

ناجی عاطفه من شعرم از تو جون گرفته

رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته

اگه مدیون تو باشم اگه از تو باشه جونم

قدر اون لحظه ندانم که من و دادی نشونم

وقتی شب شب سفر بود توی کوچه های وحشت

وقتی ابر سایه کسی بود واسه بردنم به ظلمت

وقتی هر ثانیه شب تپش هراس من بود

وقتی زخم خنجر دوست بهترین لباس من بود

تو با دست مهربونی به تنم مرحم کشیدی

برام از روشنی گفتی پرده شب و دریدی

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت

غم من مخور که دوری برای من شده عادت

ای طلوع اولین دوست ای رفیق آخرمن

به سلامت سفرت خوش ای یگانه یاور من

مقصدت هرجا که باشه هر جای دنیا که باشه

اون ور مرز شقایق پشت لحظه ها که باشی

خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود
پیام